معبودم
بر من منت نهادی و خدایم شدی تا بنده ات باشم و بندگی ات کنم اما شرمنده ام همانند مهمانی که از میزبانش سپاسگزار نباشد. همچون فرزندی که مادر را سپاس نگوید. مثل تشنه ای که از سیراب کننده اش تشکر نکند . مثل کویری که ممنون ابرهای باران آور نباشد .
شر منده ام که مرا ایمان بخشیدی و من اینهمه لطف را فراموش کردم .
بر من منت گذاشتی و ریزه خوار خوان سراسر هدایت و مهر رسولت کردی و من خویش را گم کردم. در قلبم جوانه ارادت اولیایت را رویاندی و من از آنان پیروی نکردم.
ای آنکه بر من و همه اهل ایمان و رستگاری منت خویش را به کمال رساندی در این شبها و روزهایی که نسیم مهربانی ات همه جا را معطر کرده است بر منت بگذار و تا لحظه مرگ سایه هدایت را از سرم کم نکن . وباز بر من منت بگذار و در عالم جاودانگی از عقوبت آتش رهایم ساز .
ای آنکه بر همه منت می نهی و هیچکس بر تو منت نمی نهد باز هم با منتی مرا شرمنده کن با منت آغوشی که برایم می گشایی.
آمین یا رب العالمین
